هفت، هفتِ نازنين

به نظرم بيست‌وهفت سالگي سن جالبي بايد باشد. يعني يك جورهايي همان‌قدر كه 26 يك عدد دم‌دستي و معمولي است، 27 در نظرم يك عدد زيبا، خوش‌تراش، درخشان، خنده‌رو و مهربان است. آن‌قدر كه مي‌توانم اميدوار باشم يك سال از زندگي‌ام را به بهترين شكل ممكن رقم خواهم زد. با خاطره‌هاي خوش، خانواده‌ي سالم، دوستان واقعي، خنده‌هاي از ته دل، تن و روح آرام، تصميم‌هاي قاطعانه، جيب پر پول، خبرهاي خوب و داستان‌‌هاي بهتري براي نوشتن. هفت سالگي‌ام را كه دوست داشتم. هفده سالگي‌ام را هم همين‌طور. چطور مي‌توانم نسبت به بيست‌وهفت سالگي‌ام اين‌قدر خوش‌بين نباشم؟ پاي هفت وسط است، هفتِ نازنين!