خبردونی

نمی دانم آدم‌ها با خبرهای خوبشان چه کار می‌کنند. من خبر خوب که می‌شنوم، تمام فهرست شماره‌های گوشی‌ام را زیر و رو می‌کنم، اسم همه‌ی اقوام و آشنایان را می‌آورم توی سرم، به تک تک اعضای خانواده فکر می‌کنم، حتی غریبه‌های توی خیابان را دقیق و موشکافانه بررسی می‌کنم اما کسی را پیدا نمی‌کنم که مطمئن باشم مثل خودم از شنیدن آن خبر خوشحال می‌شود. این‌طوری می‌شود که خبر خوب می‌ماند توی دلم. آن‌قدر می‌ماند که کم کم بغض می‌شود. آن‌وقت بالا می‌آید. می‌رسد به گلو. گلویم را به درد می‌اندازد. بعد باز هم می‌آید بالاتر و از چشم‌هایم می‌ریزد بیرون. نمی‌دانم آدم‌ها با خبرهای خوبشان چه کار می‌کنند اما خبرهای خوب من آن‌قدر توی دلم می‌مانند که آخرش اشک می‌شوند...