بد نیست گاهی کله‌ی آدم بوی قرمه‌سبزی بدهد

موهایم را کوتاه و بلوند، یا به قول او طلایی کرده‌ام. حالا کافی است چند دانه کنجد روی کله‌ام بپاشید تا با بزرگ‌ترین کیک یزدی زندگی‌تان روبه‌رو شوید! چندوقت دیگر هم می‌خواهم بروم و کله‌ام را به یک شیشه کره‌ی بادام زمینی تبدیل کنم. بعدش به یک کاسه یخ در بهشت شاتوتی و وقتی دوباره موهایم بلند شد، به پاستیل‌های دراز بلوبری. دنیا مگر چند روز است که کله‌ی آدم همیشه بی‌مزه و یک‌رنگ بماند؟!