یکی از آن چهار هزار و سیصد و شصت و نه نفر

آدم که زیاد دروغ بشنود، دیگر حرف هیچ‌کس را باور نمی‌کند. از همان روز اول که شروع کردند به آمار دادن، هرچه شنیدم باور نکردم. گفتند فلان نفر به کرونا مبتلا شده‌اند، با خودم گفتم: «دروغ می‌گن، بیشتره!» گفتند فلان نفر از کرونا مرده‌اند، گفتم: «دروغ می‌گن. خیلی بیشتر از اینه.» گفتند فلان نفر کرونا گرفته‌اند و خوب شده‌اند، گفتم: «دروغ می‌گن، قطعاً کمتره!» اما حالا کسی را می‌شناسم که با وجود بیماری‌های مختلف قبلی و دو هفته کرونای سخت و بستری در بیمارستان و غیره و غیره، حالش خوب شده و برگشته خانه. و این همان چیزی است که من با چشم دیده‌ام و باور می‌کنم. حالا نقطه‌ی امید کوچکی در دلم دارم که هروقت عدد و رقم‌های این بیماری لعنتی را می‌شنوم، می‌آید وسط سیاهی‌ها می‌نشیند و یک ذره ته دلم را روشن می‌کند؛ حتی اگر آن‌ها هنوز هم دروغ بگویند...